Veit Pichler (GND 100234798)

Aus Personenlexika
Wechseln zu: Navigation, Suche


Daten
Nachname Pichler
Vorname Veit
GND 100234798
( DNB )
Wirkungsgebiet Wissenschaft


Veit Pichler in der BSB

PICHLER (Veit) Jesuit zu München; von Perkhofen in Oberbaiern gebürtig. Er trat in den Weltpriesterstand, und erst aus diesem, nachdem er schon einige Jahre Hülfspriestersdienste auf dem Lande versehen hatte, in den Jesuitenorden, machte zu Landsberg am Lech, und in Ebersberg das Novitziat, und wurde dann nach Augsburg an das Lyceum bey St. Salvator als Lehrer der polemischen Theologie gesetzt. Von da kam er an die Universität zu Dillingen als Professor des Kirchenrechts, und im November 1716 in der nämlichen Eigenschaft an die Universität Ingolstadt, wo er der Theologie Doktor ward, und bis 1731 die kanonische Lehrkanzel versah. Hierauf wurde er Gymnasial-Rektor in München, und starb daselbst am 15. Febr. 1736. Schriften:

  1. 1. Iter polemicum ad ecclesiae catholicae veritatem, per omnium infidelium errores evidenter delectos, tanquam per totidem recti tramitis demonstrationes, certissime deducens, praeeunte naturali lumine institutum etc. Aug. Vindel. 8. 1708.
  2. 2. Examen polemicum super Augustanae confessione, videlicet an sit illa infallibile fidei Lutheranae symbolum. 8. ib. 1708. Zwey Auflagen. Erschien auch Teutsch unter dem Titel: Die Augsburgische Confession, auf die theologische Wagschale gelegt. 8. Augb. 1730.
  3. 3. Papatus, nunquam errans in proponendis fidei articulis h. e. Romanus Pontifex Jesu Christi in terris vicarius, D. Petri successor, universalis ecclesiae pastor et rector, judex controversiarum ad fidem et mores pertinentium auctoritate summus, potestate maximus, sententia infallibilis. 8. ib. 1709.
  4. 4. Lutheranismus constanter errans in primis fidei principiis, videlicet: in repudiando verbo Dei non scripto, in recipiendo et discernendo verbo Dei scripto, in intelligendo verbo Dei scripto. 8. ib. 1709.
  5. 5. Una et vera fides contra Libertinos et Indifferentistas partim, et partim contra Lutheranos etc. evidenter monstrata. ib. 1710.
  6. 6. Theologia polemica particularis h. e. materias particulares cum sectariis modernis controversas complectens, et catholicam ubique veritatem facili solidaque methodo commonstrans. ib. 8. 1711.
  7. 7. Summa jurisprudentiae sacrae universae, sive jus canonicum secundum quinque decretalium Gregorii papae IX. titulos explicatum etc. V. Tomi. Augsburg bey Schlütter. 8. 1716. Fol. eb. 1723. Mehrere Auflagen, die 5te 1758.
  8. 8. Candidatus abbreviatus jurisprudentiae sacrae h. e. juris canonici Summa, seu Compendium, quod in usum maxime discipulorum collegit Author ipse. II. Tomi. Aug. Vindel. 1716. 2te bis 6te Auflage. eb. 1722--1752. Wien bey Trattner 1756 und 1764.
  9. 9. Theologia polemica, in duas partes divisa, quarum prior generalia Theologiae controversisticae fundamenta tradit, posterior materias cum protestantibus et modernis sectariis controversas exhibet. Accedit examen theologicum super Augustana confessione cum huius authentico textu. Auch unter dem Titel: Cursus Theologiae polemicae. 8. 1719. Wurde öfters in Quart u. Oktav Augsb., dann zu Wien bey Trattner 8. 1755 aufgelegt.
  10. 10. Manipulus casuum juridicorum selectorum. 8. Ingolst. 1724.
  11. 11. Opuscula quaedam in causa decimarum Langenmoosensium. 8. ib. 1726.
  12. 12. Jus canonicum practice explicatum, seu decisiones casuum ad singulos decretalium Gregorii papae IX. titulos, et ad consuetum referendi modum accomodatae. 4. Ingolst. 1728. Nova edit. Fol. ib. 1746.
Vorheriger
Vorheriger
Eintrag
Seite 145 Seite 146 Nächster
Nächster
Eintrag